Terug naar school – met mondkapjes op

Een moeder doet verslag van de eerste schooldag sinds de lockdown. Mondkapjes, geen contacten, handen wassen. Koude klaslokalen. “Met tranen in mijn ogen loop ik terug naar huis. Is dit nog wel een veilige omgeving voor mijn kind?”

Ongeveer de helft had al een mondkapje op toen ze kwamen aanlopen. De kapjes passen voor geen meter en schuiven alle kanten op. Ze zitten er de hele tijd aan te plukken

9 februari 2021. Ik heb zojuist mijn dochter naar school gebracht. 10 jaar is ze, en zo verlegen dat ze op weerbaarheidstraining zit.

Toen ik hoorde van het advies om mondkapjes te dragen in groep 7 en 8 haalde ik opgelucht adem. Mijn dochter was vorig jaar blijven zitten en zat dus nog in groep 6. Enorm hypocriet, want tegen die mondkapjesplicht in groep 7 en 8 zou ik even hard moeten strijden. Maar mijn dochter zou in ieder geval nog gespaard blijven.

Ongeduldig wachtte ik op communicatie van de school. Ik hoopte natuurlijk dat onze school zou besluiten om niet mee te doen. Niet met de mondkapjes, maar ook niet met de andere regels over afstand, quarantaine, en testen.  

Helaas mocht het niet zo zijn. Vrijdag om 16.00 kwam het nieuws dat ze alle adviezen gingen implementeren, en dat ze ook hadden besloten dat de kinderen in groep 6 mondkapjes moesten dragen. Daar waren er immers al enkelen 10 jaar.

Ik bel de school en alle contactnummers die ik heb, maar niemand neemt op. Vrijdagmiddag. Zouden ze dat expres gedaan hebben?

Alle communicatie gaat tegenwoordig via een online portal. Dat leek handig, maar nu zie ik ook de beperkingen. Niet alleen heb ik geen nummers of directe emailadressen van de juffen, ook van andere ouders heb ik nauwelijks contactinformatie.

Ik schrijf meteen een korte brief aan de juffen van mijn dochter. Zij zal geen mondkapje dragen. Ik zie dat ze het bericht hebben gezien, maar ik krijg geen reactie.

En nu mijn dochter. Mijn extreem verlegen dochter. Ik vraag haar hoe ze er over denkt. Gelukkig blijkt ze in het afgelopen jaar mijn mening over mondkapjes te hebben geïnternaliseerd. Moeiteloos somt ze goede argumenten op waarom ze die niet op wil. Ze sluit af met: ik draag geen mondkapje want ik wil niet ziek worden. Trots!

Samen oefenen we in het weekend wat ze gaat zeggen als de juf of een andere volwassene haar aanspreekt. We besluiten het gewoon bij ‘nee’ te houden. Ik steek ook wat briefjes in haar jaszak met mijn nummer en een kleine uitleg die ze kan uitdelen als iemand doorvraagt.

Mijn vader belt ook nog op. Hij had van mijn dochter gehoord dat ze geen mondkapje ging dragen en hij maakt zich zorgen. Hoe moet dat nou als ze zo verlegen is? Misschien moet ze gewoon maar meedoen dan is het makkelijker voor haar! Dit gesprek sterkt me in mijn overtuiging. Moet je in je leven moeilijke momenten uit de weg gaan omdat dat makkelijker is? Is dat de les die ik mijn kinderen wil meegeven?

Ik doe ook een lauwe poging om met andere ouders te praten hierover. Lauw omdat ik het afgelopen jaar al vaak heb geprobeerd om hier met ouders over te praten, en ze nauwelijks interesse toonden. Ik wijs ze er vooral op dat het geen verplichting is (verbaasde reactie) maar een advies. Iedereen geeft daarop aan dat hun kinderen toch mondkapjes gaan dragen.

Een goede vriendin van mijn dochter komt spelen. Zij is lekker brutaal en totaal niet verlegen. Ik hoor ze over mondkapjes praten en de vriendin lijkt er ook niet zoveel zin in te hebben. Samen besluiten ze zonder naar school te gaan.

Op dinsdagochtend wandel ik met mijn dochter naar school. Ik laat weten trots op haar te zijn, ook al besluit ze toch te zwichten en wel een mondkapje op te zetten. Ik vertel haar dat, mocht ze de sfeer op school niet fijn vinden, of er veel druk zijn om een mondkapje op te zetten, ze gewoon naar huis mag komen. En dat ik dan met de school regel dat ze thuisonderwijs krijgt.

Een groepje vriendinnen staat al buiten bij de school te wachten. Opgewonden groeten ze elkaar. Ongeveer de helft had al een mondkapje op toen ze kwamen aanlopen. De kapjes passen voor geen meter en schuiven alle kanten op. Ze zitten er de hele tijd aan te plukken. Sommige mondkapjes hebben leuke patronen, veel zijn van die blauwe wegwerpdingen. Meteen gaat het gesprek over de mondkapjes. Mijn dochter geeft aan er geen op te doen. Verbazing alom: maar het moet! Een aantal kinderen zijn het mondkapje vergeten mee te nemen.

Ze wachten buiten in de kou totdat ze in fases naar binnen mogen. Waar ze door de gangen zullen lopen met mondkapjes op. De ramen staan de hele dag open dus het zal er koud zijn. In groepjes bij elkaar geclusterd, en geen contact met kinderen uit andere klassen. Handen wassen, handen wassen, handen wassen.

Met tranen in mijn ogen loop ik terug naar huis. Van de aanblik van al die jonge kinderen met mondkapjes gaat mijn hart letterlijk sneller kloppen. Waar laat ik mijn kind in vredesnaam achter? Is de schoolomgeving nog wel veilig?

Nawoord van de redactie

We kunnen het niet genoeg benadrukken: kinderen mondkapjes opzetten is een irrationele, willekeurige, volstrekt zinloze en zelfs schadelijke maatregel. Schoolbesturen die hieraan meewerken verzaken hun zorgplicht tegenover hun leerlingen en nemen hiermee een grote verantwoordelijkheid op zich. Mondkapjes houden geen virussen tegen en zijn haarden van bacteriën en schimmels die door kinderen worden ingeademd. Ze belemmeren ook een goede ademhaling die noodzakelijk is voor het functioneren van de hersenen en de rest van het lichaam. Voor meer informatie zie ons Literatuuroverzicht en bijvoorbeeld onze recente brief aan de Tweede Kamer.