Sinterklaasinkopen zonder mondkapje

Deel 2 van een tweeluik over winkelen zonder mondkapje onder het nieuwe regime. De reacties vallen mee, dat iedereen er al aan lijkt te wennen valt tegen. Hoe lang gaan we hier mee door?

Vandaag is het 2 december. De mondkapjesverplichting begint al redelijk normaal aan te voelen. Gek is dat he? Wekenlang horen we in het nieuws dat het gaat komen. Op fotos in de media zijn al maanden overal mensen met kapjes te zien, binnen en buiten. En nu dat het verplicht is vinden we het al redelijk normaal. Om te zien dan, want er een dragen doe ik niet.

Het liefst vermijd ik nu de winkels, maar het is bijna Sinterklaas en met 3 kleine kinderen moet ik toch nog wat in huis halen. Dat kan natuurlijk ook via Bol of Amazon, maar de halve middenstand gaat straks failliet dus die probeer ik zo toch nog een beetje te steunen. Bovendien laat ik me niet afschrikken!

In het winkelcentrum zelf loopt al iedereen met zo’n ding op. Geen idee of dat ook de bedoeling is, ik neem aan dat het went en dat mensen het vergeten steeds weer op en af te doen tijdens het winkelen. Het wordt er natuurlijk ook niet hygiënischer op als je het kapje steeds moet aanraken.

Eerst de Action. Niet echt de bloedende middenstand waar ik het net over had, maar toch onvermijdelijk voor een gevulde schoen met een budget. Het winkelcentrum is redelijk leeg maar bij de Action staat een rij om naar binnen te mogen. Daar ga ik eigenlijk principieel niet instaan maar het is al bijna 5 december…

Als ik eindelijk aan de beurt ben word ik door de “mandjes uitdeler” aangesproken.

‘Mevrouw u moet een mondkapje op’. ‘Ik val onder de uitzondering’ vertel ik hem vriendelijk en hij laat me verder met rust.

Tijdens het winkelen word ik nog een aantal keer aangetikt en aangesproken door winkelend publiek, of ik wel weet dat er een mondkapjesverplichting geldt. Ik wijs ze er op dat ik een uitzondering heb en ze winkelen weer rustig verder. Allemaal goedbedoelende en vriendelijke medemensen die wellicht dachten dat ik de krant vandaag nog niet had opengeslagen.

In de Action zie ik ook nog een oude vrouw van bij mij uit de straat. Ze is heel angstig en woont geheel afgesloten van iedereen met haar dementerende man al maanden in afzondering. Ik vraag me af wat ze in vredesnaam in de Action doet, waarschijnlijk toch iets met kleinkinderen en Sinterklaas. Ik zorg ervoor dat ze mij niet ziet. Ik weet ook niet goed waarom.

Tussen de 100 winkelende mensen kom ik er 2 tegen zonder mondkapje, duidelijk een moeder met haar dochter van dik over de 13. Moeder heeft wel iets onder haar kin hangen, maar dochter heeft helemaal niks. We lachen vriendelijk naar elkaar. Een ander hoogtepunt is een vrouw met een kapje met tekst: “Tebbie nou op je muil”. Ik moet er om lachen en we hebben er een klein gesprekje over. Het lied zit sinds sindsdien ook in mijn hoofd verankerd, dat ben ik nog dagen aan het zingen.

Na de Action verloopt het winkelen redelijk normaal en als je niet teveel om je heen kijkt merk je eigenlijk niet dat er iets gaande is. Niemand houdt me tegen, zegt iets, maakt een opmerking. Ook niemand meer zonder kapje helaas, behalve een oudere dame, steunend op haar rollator, duidelijk benauwd met het kapje onder haar neus. Zal ik haar aanspreken? Mevrouw u kunt het kapje af doen als u er last van heeft. Ik doe het niet.

‘Zie je nu wel? Het valt allemaal wel mee’, zegt mijn man, die overigens solidair ongemaskerd met me is wezen shoppen. Ik ben het er wel en niet mee eens. Ja ik kan nog ‘gewoon’ naar buiten en boodschappen doen. Maar nee ik ben bezorgd over wat er komen gaat, waar ze mensen aan kunnen laten wennen, welke uitzonderingen er nog mogelijk zijn straks. Hoe lang we nog met die dingen moeten lopen en of mensen daarna weer ‘normaal’ hun leven kunnen oppikken zonder ingebrande smetvrees en zonder gezondheidsproblemen die zich op de lange termijn gaan openbaren. Maar vandaag viel het mee en zaterdag vieren we Sinterklaas.