Steek je kop niet in het zand – onze toekomst staat op het spel

Hoe kan het dat mondkapjesplicht, lockdown en avondklok worden ingevoerd, terwijl veel vooraanstaande studies aantonen dat ze op zijn best ineffectief zijn, en mogelijk zelfs averechts werken? Het komt omdat teveel mensen de overheidsregels kritiekloos volgen, uit angst en omdat ze zichzelf wijs maken dat het wel los zal lopen met de gevolgen van het beleid. Dat is onterecht, waarschuwt Wim van Prooijen, Onze toekomst staat op het spel.

Het coronabeleid van de overheid lijkt een religie te zijn geworden. Wetenschappelijke feiten doen er niet meer toe. Mondkapjes waarvan de ineffectiviteit tegen longvirussen algemeen bekend is worden toch verplicht, zelfs voor kinderen die in de groei zijn en wiens hersenen een enorme ontwikkeling moeten doormaken. Onverantwoord.

Opvallend is dat preventie in de vorm van gezonde voeding, voldoende nachtrust en dagelijks vitamine D door de overheid zelden of nooit wordt geadviseerd. Alternatieve medicijnen als ivermectine zijn verboden. Het doel lijkt om de bevolking zoveel mogelijk angst aan te jagen. In Duitsland is bekend geworden dat de regering wetenschappers te hulp heeft geroepen om de gevaren van corona bewust te overdrijven.

Het gevolg is dat de bevolking vooralsnog de regels blijft volgen, uit een combinatie van irrationele angst en groepsdruk. Wat kunnen we hiertegen doen? Blijven praten is de enige optie. Rustig, met veel argumenten en met elk woord op een goudschaal.

Gigantische sociale druk

Het kan daarbij nuttig zijn om een onderscheid te maken in hoe mensen met het coronabeleid omgaan. Ik zie vier hoofdgroepen

1. Deugers

Denk aan mensen die alleen in de auto een mondkap dragen en die dan van zichzelf een foto op social media zetten. Deze mensen vinden zichzelf beter dan anderen en stralen dat graag uit. Ze passen zich aan iedere nieuwe regel aan omdat ze willen laten zien hoe vroom ze zijn.

2. Gehoorzame volgers

Met een diep ontzag voor autoriteit gehoorzaamt deze groep de overheid. Deze grote groep is waar de regering het meest op leunt. Een groot deel van de gehoorzame volgers leeft in angst. Mensen die ik tot voor kort, mede vanwege hun karakter en geleerdheid, hoog in aanzien had staan, blijken doof voor argumenten, voor resultaten van grootschalige onderzoeken en voor de lage mortaliteitscijfers. Door hun angst lijden ze aan intellectuele verlamming.

Tot deze groep reken ik ook de ongeïnteresseerden. Deze mensen zijn niet bang voor corona maar willen zich niet met het beleid bezighouden. Ze zijn druk met hun werk of met andere dingen en vinden het makkelijker om te doen wat ze wordt gezegd en niet uit de toon te vallen.

3. Kritische volgers

De mensen uit deze groep zijn op een afstand vaak lastig van de vorige groep te onderscheiden. De grens is soms dun. Zij leggen zich neer bij de besluiten, al dan niet vanwege sociale druk, maar hun gezonde verstand sputtert tegen. We leefden tot voor kort in een vrij land waar mensen voor hun meningen mochten uitkomen, maar dat is nu heel moeilijk geworden en dus houden deze mensen liever hun mond.

4. Weigeraars

Als laatste groep zijn er de mensen die zich niet alleen in gedachten tegen de besluiten verzetten, maar ook in daden. Zij doen dit ondanks de gigantische sociale druk die er op hen wordt gelegd om de irrationele regels te volgen. Ze worden regelmatig aangesproken door de volgers omdat ze geen mondkap op hebben of de pijlen op straat niet volgen. Ze betalen ook een enorme prijs in termen van schade aan vriendschappen en familieverbanden. Het is vaak een emotionele uitputtingsslag. In tegenstelling tot wat vele volgers denken is dit niet leuk. Het is zwaar, vermoeiend en vaak pijnlijk om tot deze groep te behoren.

Terzijde: veel van deze groep wonen in Staphorst, dat mag ook weleens worden gezegd. Het is mijn vaste overtuiging dat dit ene dorp bij Rutte de doorslag heeft gegeven om het mondkapje weliswaar te verplichten, maar dan met uitzondering van gebedshuizen. Het is als het Gallische dorpje van Asterix en Obelix dat zich met hand en tand verzetten tegen de Romeinen. Ik ben tegen elke vorm van geweld, maar hulde aan de Staphorsters die zich niet zomaar neerleggen bij het ongefundeerde wanbeleid van het kabinet Rutte III.

De volgers uit groepen 1 en 2 zijn de enablers van het huidige overheidsbeleid. Als alle Nederlanders zich als Staphorsters zouden opstellen, dan zou de lockdown morgen ten einde zijn. Alle faillissementen, uitgestelde ziekenhuisopnames met sterftes tot gevolg, verhoogde zelfmoorden onder jongeren als gevolg van sociale isolementen en alle overige schades zijn mede te danken aan deze volgers van de overheidsmaatregelen. En bij ongewijzigd beleid kan de toekomst er nog somberder uitzien.  Zoals Godfried Bomans stelde : “Met verstandige dingen kun je halverwege ophouden, absurditeiten echter dienen voltooid te worden, omdat zij geen andere rechtvaardiging dan hun consequent doorzetten bezitten.” – (Godfried Bomans: de laatste ontmoeting)

Ongekend verlies van Shell

De grote fout die volgers maken is te denken dat hun houding op de lange termijn de meest verstandige is. De middenstand heeft het nu even zwaar, redeneren zij – maar de miljarden euro’s coronasteun helpen hen er wel bovenop. Zij lijken te vergeten dat die steun door alle Nederlanders wordt betaald, door hogere belastingen. Ze denken dat sectoren op zichzelf staan.

Er is leedvermaak omdat Shell onder meer door de lockdown een verlies van 21,7 miljard euro heeft geleden. Zij gaan er daarbij van uit dat de activiteiten van Shell gewoon doorgaan. Dat men in de toekomst gewoon nog benzine aan de pomp kan blijven tanken. Dat hun door Shell verpakte voedingsmiddelen na transport over lucht, weg en water gewoon in de supermarkt beschikbaar blijven. Dat er geen reden is om aan te nemen dat het voedselaanbod in gevaar komt. Alle sectoren (landbouw, chemie, energie, transport, enzovoort) zijn met elkaar verbonden en veel ervan staan onder financiële hoogspanning. Het is als een geoliede machine waar zand in komt.

Het ongekend grote verlies van o.a. Shell zou de alarmbellen moeten laten rinkelen. Shell heeft aangekondigd dat duizenden werknemers ontslagen zullen worden. Een deel van hen zal ander werk vinden, maar de meesten onder hen kunnen minder consumeren. Dit geldt ook voor werknemers in de horeca en alle andere gedupeerden van het coronabeleid van de overheid. Ze kopen minder voedsel, minder kleding, minder vaak een auto en rijden daar minder mee, plegen minder onderhoud aan hun huis, enzovoorts. Het is als de wet van de communicerende vaten van Pascal. Het economisch peil zakt, met als risico dat alle vaten droog komen te staan.

De situatie Shell is niet een eindresultaat, maar vormt een voorbode voor de toekomst. Unilever heeft ook te lijden onder de coronamaatregelen zij het nog niet zo zwaar als Shell. Maar de bal rolt verder, de toekomst ziet er somber uit.

Niet met mijn medewerking

Ik ben werkzaam in het bankwezen. Aan de ene kant ben ik misschien wel als laatste slachtoffer van het huidige kamikazebeleid van onze overheid, aan de andere kant zie ik duidelijk dat de dominostenen op dit moment in diverse sectoren op het punt staan om te vallen. Ook mijn gezin en ik zullen de gevolgen ervan gaan merken, zij het misschien wat later dan veel andere Nederlanders. Los van de vraag of deze economische zelfmoord van onze overheid nu een doel op zichzelf is of niet – onze welvaart staat op het spel.

Eenieder heeft de vrije keuze om zich al dan niet te verzetten tegen de maatregelen die nu vanuit de overheid worden opgelegd. De volgers moeten echter beseffen dat de beschikbaarheid van primaire levensbehoeften in de nabije toekomst geen vanzelfsprekendheid is.

De voornaamste reden van mijn verzet tegen de overheidsmaatregelen is omdat een deugdelijke argumentatie ervoor ontbreekt. Mondkapjes zijn bewezen ineffectief, mogelijk zelfs contraproductief en vormen een gevaar voor de volksgezondheid. Lockdowns en de avondklok zijn bewezen ineffectief. Zij bestrijden niet het virus, maar wèl de economie.

Als de welvaart dan toch kapot moet, dan niet dankzij mijn medewerking. Ik beschouw het als mijn verantwoordelijkheid om mezelf hiertegen te verzetten en om hierover – zij het vanwege het sociale explosiegevaar zéér gedoseerd – met anderen van gedachten te wisselen. Ik vind dit niet leuk en houd mij liever bezig met omgang met vrienden en met mijn hobby’s. Het is vervelend om te worden aangesproken door boze mensen omdat ik mij niet aan de regels houd. Mijn vrienden- en kennissenkring is als gevolg van onbegrip kleiner geworden. Ik investeer tijd én geld om te proberen om anderen te informeren over de mogelijk verstrekkende gevolgen van de huidige overheidsmaatregelen, zowel in materieel als in immaterieel opzicht.

Die moeite zou ik liever in iets anders investeren.

Maar we zijn verantwoordelijk voor onszelf en voor de kinderen die we op de wereld zetten. Ik wil géén kinderen grootbrengen die als gevolg van een sociaal isolement op termijn de dood verkiezen zoals nu als gevolg van de coronamaatregelen steeds vaker het geval is. Het is onze plicht om te proberen om hen gelukkig te maken, met hun vrienden. En daarom moet het maar.